Hipoteza dochodu permanentnego

§  Hipoteza dochodu permanentnego (M. Friedmana) – zakłada, że prawdziwą funkcją konsumpcji jest długookresowa funkcja konsumpcji (krótkookresowa funkcja konsumpcji jest iluzją statystyczną. Punktem wyjścia dla tej hipotezy jest stwierdzenie, że dochody ludzi w czasie ulegają wahaniom. Ludzie nie lubią, aby ich konsumpcja ulegała wahaniom (stała skłonność do konsumpcji). A zatem ludzie postępują w taki sposób, aby nie dopuścić do przenoszenia fluktuacji w poziomie dochodu na konsumpcję. Konsumpcja zależy od pewnego przeciętnego dochodu w długim okresie, który Milton Friedman nazwał dochodem permanentnym.

C = k*Y_pt

k – jaką część dochodu permanentnego przeznaczamy na konsumpcję

Zmiana dochodu bieżącego nie zawsze w jednakowym stopniu będzie wpływała na zmianę poziomu konsumpcji. Konsumenci w swych decyzjach uwzględniają stopień trwałości zmian dochodu bieżącego. Jeżeli oczekują, że zmiana będzie miała charakter trwały, to dochód permanentny wzrośnie, a razem z nim konsumpcja.