§ Hipoteza dochodu absolutnego (opracowana przez A. Smithis) – zakłada, że prawdziwą funkcją jest krótkookresowa funkcja konsumpcji, zawierająca konsumpcję autonomiczną. Poziom konsumpcji determinowany jest przez absolutny poziom dochodu. Długookresowa funkcja konsumpcji jest iluzją statystyczną (jest to wynik przesuwania się krótkookresowej funkcji konsumpcji ku górze). Przesunięcia krótkookresowej funkcji konsumpcji do góry są wywołane działaniami czynników o charakterze strukturalnym:
1. fakt starzenia się społeczeństw - porównując skłonność do konsumpcji i oszczędności dwóch grup (pracujących i emerytów), dochodzimy do wniosku, że osoby starsze oszczędzają mniej, a więcej przeznaczają na konsumpcję; jeżeli osób starszych jest więcej, to wywołuje to wzrost konsumpcji autonomicznej
2. zmiana proporcji między ludnością utrzymującą się z rolnictwa i zawodów pozarolniczych - skłonność do oszczędzania w gospodarstwach rolnych jest większa, ponieważ ich dochody są niestabilne, a dochody w zawodach pozarolniczych charakteryzują się wyższą stabilnością (migracja ludności wiejskiej do miast wywołuje wzrost skłonności do konsumpcji)
3. wzrost stopy życiowej wynikający z ogólnego rozwoju gospodarczego, który sprawia, iż wiele dóbr traktowanych początkowo jako luksusowe, przechodzą do grup dóbr podstawowych (zmniejsza się presja na oszczędzanie, niezbędny poziom konsumpcji ciągle wzrasta, tym samym wzrastają wydatki autonomiczne)
4. wzrost współczynnika efektywności produkcji
§ Hipoteza dochodu względnego (J. Duesenberry) – zakłada, że obie funkcje konsumpcji są prawdziwe.
Krótkookresowa funkcja konsumpcji pokazuje zachowania w krótkim okresie czasu, a długookresowa funkcja konsumpcji pokazuje zachowanie w długim okresie czasu.
Decyzje dotyczące bieżących wydatków konsumpcyjnych zależą nie tyle od dochodu bieżącego (absolutnego), ale od relacji dochodów bieżących do dochodów z przeszłości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz